Polactwo

Chamuś w gumofilcach, podkoszulku i beretce jak z satyrycznych rysunków
Krauzego stał się polskim bożkiem i wyrocznią. To on mówi elitom, czego
chce naród. To pod jego kątem układa się polityczne programy, to na jego
rozum przykrawają świat media. Nawet Kościół, przestraszony wybuchem
antyklerykalizmu w początku lat dziewięćdziesiątych i nieskrywaną
gotowością chamusia do przetrzepania biskupich szkatuł, pilnie uważa, by
nie narazić mu się zbyt rygorystycznym stawianiem spraw.
Jeśli ktoś chce się schylać, żeby sprawdzać, czy przypadkiem nie
noszę słomy w butach, powiem mu od razu: noszę, szkoda fatygi. I właśnie
dlatego nie myślę sobie zakładać tłumika i wstrzymywać się od pisania o
polactwie prawdy, nie myślę kombinować, komu ta prawda służy i kogo
uraduje, a kogo zmartwi. Nic mnie to nie obchodzi. Obchodzi mnie mój
kraj, i to, jak wygląda. A wygląda tak, że tylko rzygać. I wiem,
dlaczego. I o tym właśnie tu piszę.
Rafał A. Ziemkiewicz
[Red Horse, 2007]